Na mijn aankomst in Tatev hadden we snel wat eten gekregen en toen weggebracht naar onze gastheren. Omdat Tatev maar 300 bewoners hadden, waren dorpsbewoners opgetrommeld om ons op te vangen in hun huizen. Het was een uniek staaltje gastvrijheid. Dit soort gastvrijheid waarbij dorpelingen op de bank gingen slapen om ons hun bedden af te staan, zag ik normaliter alleen maar in Turkije.

Onderweg van Luchthaven Zvartnots naar de Armeense hoofdstad Yerevan keek ik mijn ogen uit, ondanks mijn slaaptekort. De chauffeur sprak alleen maar Russisch en Armeens, terwijl ik alleen maar Engels antwoordde. Beiden begrepen we elkaar toch half, meestal dankzij onze gebaren. De chauffeur was aardig en probeerde mijn vragen onderweg te beantwoorden.

Het vliegtuig cirkelt rond Luchthaven Zvartnots in de Armeense hoofdstad Yerevan. Na alle spanning blijk ik onderweg van Rome naar Yerevan toch in slaap gekukeld te zijn. Ik schrik wakker omdat het vliegtuig daalt. Naar buiten kijkend zie ik niks anders dan een pikdonkere vlakte. Het vliegtuig daalt, dus ik zou nu toch een heleboel verlichting te zien? Even kijk ik verschrikt om me heen, maar iedereen lijkt op zijn gemak te zijn.

Al dagen voel ik de spanning opbouwen: ik ga voor het eerst naar Armenie. Het feit dat familie en vrienden mij de laatste dag opbellen op te zeggen dat ze "een naar voorgevoel hebben" en dat ik "beslist niet moet gaan", gaan me natuurlijk ook niet in mijn koude kleren zitten. Toch zet ik door; als historicus die regelmatig over de geschiedenis van Armenie schrijft, kan het niet zo zijn dat ik Armenie nooit bezocht heb. Wie zou zo iemand serieus nemen?

De inmiddels 70-jarige zakenman Charles Saatçi (ook wel bekend als ‘Saatchi’) is vooral bekend geworden door zijn adverteerderbedrijf. Iets wat hij samen deed met zijn jongere broer Maurice Saatçi onder de naam Saatchi & Saatchi.